Δεν είναι πάντα rock, jazz ή ambient.
Κάποιες φορές δεν έχει καν όνομα.
Είναι εκείνη η μουσική που δεν ψάχνεις — σε βρίσκει μόνη της.

Έρχεται όταν έχεις ζήσει αρκετά για να την αναγνωρίσεις.
Όταν σταματάς να μετράς τις μέρες και αρχίζεις να ακούς τις στιγμές.
Όταν ο θόρυβος του κόσμου χαμηλώνει και η ψυχή σου πατά play.

Δεν είναι “είδος”, είναι αίσθηση.
Είναι ο ήχος του απογεύματος όταν δεν βιάζεσαι πια.
Το τραγούδι που κάποτε άκουγες βιαστικά και τώρα σε συγκινεί χωρίς λόγο.
Η φωνή που δεν εντυπωσιάζει, αλλά σε γαληνεύει.

Η μουσική που σε βρίσκει δεν θέλει να χορέψεις.
Θέλει να θυμηθείς ποιος είσαι.

Κι όσο περνούν τα χρόνια, αυτή η μουσική αλλάζει μαζί σου.
Γίνεται πιο απλή, πιο καθαρή, πιο αληθινή —
όπως κι εσύ.

Γιατί κάποια στιγμή συνειδητοποιείς πως η μουσική δεν είναι πια αυτό που ακούς.
Είναι αυτό που νιώθεις, κάθε φορά που η ζωή χτυπά σε ρυθμό που αναγνωρίζεις.

Είναι από εκείνα τα ραντεβού που δεν τα προγραμματίζεις.
Και όταν συμβεί, θα το καταλάβεις.

RTPRESS